ir varmış bir yokmuş. Uzak ülkelerin birinde bir Pamuk Prenses yaşarmış. Ne var ki bu Pamuk Prenses, Yedi Cücesi olmayan bir Pamuk Prenses'miş. Bu yüzden hayatta en büyük emeli Yedi Cüceye sahip olmakmış. Sabah akşam penceresinin kıyısına oturu, kendine yedi cüce vermesi için tanrıya yakarır, günün birinde çıkagelecek yedi cücenin yolunu gözlermiş. Kapısında Beyaz Atlı Şehzadelerin bni bir paraymış; Prenslerin biri gidip, biri geliyormuş ama neye yarar? Yedi Cücesi yokmuş. Prenslerin, Şehzadelerin hepsi de en büyük vaatlerde bulunuyorlarmış kendisine, yalvarıp yakarıyormlarmış ama, o bunların hiçbirini istemiyor, bu erken ziyaretçilerin hepsine burun kıvırıyormuş. "Önce Yedi Cücem olsun, ben onlarla küçük bir kulubede yaşayayım. Evlerini süpüreyim, yerlerini sileyim, çamaşırlarını bulaşıklarını yıkayayım; sonra cadı kadın gelsin beni yerden yere çalsın, siz ondan sonra gelip beni kurtarın; şimdi gelmişsiniz ne çıkar?" diyormuş. Şehzadeler, Prensler yüzgeri dönüyorlarmış Pamuk Prenses'in kapısından. Üveyannesi ise çok üzülüyormuş bu işe. Ama onun da elinden bir şey gelmiyormuş. Bir türlü Pamuk Prenses'e söz dinletemiyormuş. Tabii Pamuk Prenses'in bir de üveyannesi varmış. Çünkü o ülkede herkesin bir üvey annesi varmış. Bütün genç kızlar üveyannelerini "fena kalpli" zannederlermiş. Oysa bütün üveyanneler gibi Pamuk Prenses'in üveyannesi de yalnızca bir anneymiş. Pamuk Prenses beklemekten bıkmamış, usanmamış. O pencerenin kıyısında solmuş durmuş. Yoldan her geçen kadının sepetini "Acaba elma var mı, yok mu?" diye karıştırıyormuş. Her yaşlı kadını elmacı kadın sanmaktan, her sepette zehirli elma aramaktan kendine de gına gelmiş. Bu arada üveyannesinin meşhur aynasına yalvarıp duruyormuş: "N'olur üveyanneme söyle beni ormana göndertsin, boynumu kestirtin, avcı bana acısın, bir tavşanın kanını sürsün bir beze.. ölümü öp ayna aynen bunları söyle üveyanneme." Gel zaman git zaman bunların hiçbiri olmamış. Pamuk Prenses kendine yedi cüce bulamamış. Umutları eskidikçe güçlenmiş, içine kök salmış. Yıllar haince geçmiş, yaşlanmaya yüz tutmuş, geçkin bir kız olmuş. Yedi cücelerden umudu iyice kesmiş artık; Onları aramaktan vazgeçmiş. Ne var ki bu kez de artık eski Şehzadeler, Prensler de uğramaz olmuşlar kapısına, penceresinin dibine. Bu pamuk Prenses bu yüzden hiçbir masala girememiş. Kendinin bir masalı olmamış. Gün gelmiş iyice yaşlanmış, çirkin bir kızkurusu olmuş.

Once upon a time. There lived a Snow White in one of the distant countries. However, this Snow White was a Snow White without the Seven Dwarfs. That's why his biggest wish in life was to have Seven Dwarfs. Morning and evening, he would sit by his window and pray to God to give him seven dwarfs, and he would wait for the seven dwarfs to appear one day. At its gate, the Princes on White Horses were worth a thousand coins; One of the princes was leaving and the other was coming, but what's the use? There were no Seven Dwarfs. All the princes and princes were making the biggest promises to him, they were begging and begging him, but he didn't want any of them, he turned his nose up at all of these early visitors. "First, let me have the Seven Dwarfs and I will live with them in a small hut. Let me sweep their houses, wipe their floors, wash their laundry and dishes; then let the witch woman come and steal me from the ground, then you come and save me; now that you have come, what will happen?" he said.The princes and princes were turning away from Snow White's door. His stepmother was very upset about this. But he couldn't do anything either. He couldn't get Snow White to listen. Of course, Snow White also had a stepmother. Because everyone in that country had a stepmother. All the young girls thought their stepmothers were "evil-hearted". However, like all stepmothers, Snow White's stepmother was only a mother. Snow White was not tired of waiting. It stood withered on the edge of that window. Every woman passing by asks her basket "I wonder if there are any apples or not?" He was confusing. He got tired of mistaking every old woman for an apple seller and looking for poisoned apples in every basket. Meanwhile, he was begging his stepmother's famous mirror: "Please tell my stepmother to send me to the forest, have my neck cut off, let the hunter take pity on me, let him put the blood of a rabbit on a piece of cloth...Kiss death, mirror, tell my stepmother exactly these things." Time after time, none of these happened. Snow White could not find seven dwarfs for herself. Her hopes grew stronger and took root inside her as she got older. The years passed treacherously, and she started to grow old, becoming an obsolete girl. She had completely given up hope on the seven dwarfs; she gave up looking for them. However, this time, the old Princes and Princes no longer visited her door or window. That's why this Snow White couldn't get into any fairy tales. He never had a fairy tale of his own. One day, she grew old and became an ugly spinster.